Psychoterapia indywidualna dla młodzieży

     Psychoterapia jest świadomym i zamierzonym zastosowaniem metod klinicznych i zabiegów interpersonalnych, pochodzących ze sprawdzonych twierdzeń nauk psychologicznych, w celu towarzyszenia ludziom w modyfikacji ich zachowań, właściwości poznawczych, emocji i/lub innych indywidualnych charakterystyk na takie, które wydają się uczestnikom tego procesu pożądane. Norcross 1980 za: Czabała J. Cz. Czynniki leczące w psychoterapii Wyd. Nauk. PWN Warszawa 2002

     Psychoterapia jest pracą nad zmianą, wymaga zaangażowania zarówno ze strony psychoterapeuty, jak i pacjenta. Zanim pacjent zdecyduje się na taki wysiłek, ważne jest, by zastanowił się nad tym, co chce uzyskać, z jakimi problemami i objawami przyjdzie mu się uporać. Psychoterapia pomoże zrozumieć i uporządkować swoje emocje, dokonać zmian w swoim zachowaniu, lepiej poznać siebie i uzyskać poczucie satysfakcji w kierowaniu swoim życiem.

     Na psychoterapię w SPPP TOP przyjmowana jest młodzież od 14 r. ż. do ukończenia szkoły średniej.

Pierwsze konsultacje (od jednej do trzech)

     Psychoterapeuta stara się poznać historię życia pacjenta, pyta o jego doświadczenia, relacje z ważnymi osobami, o stosunek do samego siebie. Ma to służyć określeniu rodzaju problemu, który może dotyczyć sfery psychologicznej, społecznej bądź medycznej. Jeśli pacjent jest gotowy do rozmowy, psychoterapeuta słucha treści, które mają mu pomóc w rozumieniu adolescenta, jego sposobu myślenia, przeżywania, zachowania. Pacjent ma prawo ujawnić tyle informacji ze swojego życia, na ile czuje się gotowy.

     Pierwsze sesje są trudne, pacjent chce się dowiedzieć, czy może zaufać psychoterapeucie, czy odpowiada mu osoba psychoterapeuty, gdyż pragnie zostać zaakceptowany, wysłuchany i zrozumiany. Wraz z przypominaniem sobie trudnych doświadczeń może pojawić się ból i obawa przed odkrywaniem siebie. Źródeł lęku przed mówieniem o sobie można szukać m. in. w doświadczeniach w relacjach z rodzicami czy innymi dorosłymi, którzy zawiedli, rozczarowali, jak również w poczuciu lojalności wobec rodziców: adolescent nie chce o nich mówić w obawie, że zostaną źle ocenieni, stracą na wartości w oczach psychoterapeuty. Niekiedy młody człowiek przypisuje dorosłym złe intencje co wytwarza zwykle dystans, czasami generuje agresję, a w konsekwencji wywołuje niechęć do rozmowy z psychoterapeutą. Przyprowadzony przez rodzica adolescent nie zawsze chce podjąć psychoterapię, nie rozumie powodów, dla których miałby coś zmieniać.

     Pierwsze konsultacje mają na celu pomóc adolescentowi w przełamaniu oporu i niechęci, zapoznają go ze sposobem prowadzenia sesji i budowaniem bezpiecznej relacji terapeutycznej.

     Jeśli młody człowiek sam odczuwa potrzebę zrozumienia siebie, swoich potrzeb i poprawy jakości swojego życia - psychoterapia ma większe szanse powodzenia. Przy współpracy rodziców można spodziewać się korzystnych zmian zarówno u samego pacjenta, jaki i w relacjach wśród członków rodziny. Powiązanie psychoterapii indywidualnej i terapii rodzinnej również zwiększa szanse na powrót do zdrowia, czy poprawę funkcjonowania poszczególnych osób i całego systemu rodzinnego. Przy braku wsparcia ze strony rodziny psychoterapia trwa długo, ponieważ jest blokowana lękiem rodziny przed ujawnieniem tajemnic rodzinnych.

     Po konsultacjach psychoterapeuta podejmuje decyzję, czy może podjąć się psychoterapii. Musi mieć odpowiednie kompetencje i pracować takimi metodami, które będą pomocne w leczeniu pacjenta. Jeśli psychoterapeuta nie zajmuje się pacjentami z określonymi problemami - wówczas powinien zaproponować inną osobę lub placówkę. Jeśli obie strony wyrażają zgodę na współpracę, zawierają kontrakt dotyczący przebiegu terapii. W sytuacji nasilonych trudności pacjenta istotnie wpływających na codzienne funkcjonowanie psychoterapeuta zaleca konsultację u psychiatry.

Kontrakt

     Kontrakt dotyczy celu psychoterapii, czyli tego nad czym pacjent i psychoterapeuta będą pracować, ustalane są również oczekiwane efekty. Może to być np. pozbycie się lęku, zaburzeń depresyjnych, zwiększenie poczucia własnej wartości czy poprawa samooceny, lepsze rozumienie swoich schematów myślowych i zachowań, praca nad poprawą relacji z innymi. Pacjent wspólnie z psychoterapeutą zastanawiają się nad tym, co jest możliwe do zmiany i jakim kosztem emocjonalnym a czego nie można zmienić i jak sobie z tym radzić.

     Ponadto omawiane są zasady uczestnictwa w psychoterapii i jej przebieg oraz czas trwania sesji i leczenia, odwoływania sesji, czy tajemnica zawodowa.

     Psychoterapeuta zobowiązany jest do zachowania tajemnicy zawodowej. Jeśli pacjent jest niepełnoletni, w przypadku ujawnienia objawów zagrażających życiu lub zdrowiu psychoterapeuta, po rozmowie z pacjentem, informuje rodziców o objawach i o konieczności konsultacji psychiatrycznej lub leczenia szpitalnego.

     Czas leczenia jest różny w zależności od tego, co zgłasza adolescent. Jeśli pacjent chce poradzić sobie z sytuacją kryzysową lub chciałby rozwiązać konkretny problem, ilość sesji waha się od 8 do 25. Jeśli praca terapeutyczna ma być głębsza i dotyczyć struktur i cech osobowości, to zwykle trwa 2 lata lub dłużej.

Kolejne dwie nieusprawiedliwione nieobecności na sesjach traktowane są jako rezygnacja z leczenia.

Przed podjęciem psychoterapii osoby niepełnoletniej wymagana jest pisemna zgoda Rodzica.

Psychoterapię prowadzą specjaliści z Zespołu Psychoterapii Młodzieży i Terapii Rodzin